تغییر و اصلاح فکر،مبنایی ترین کار است که باید با انجام کارهای تبیینی و فرهنگی محقق شود،ولی اگر بهترین کار فرهنگی و تبیینی هم انجام شود،آیا لزوما همه افراد جامعه، رفتارشان را اصلاح می کنند؟

اگر کسی با شیوه های تربیتی اصلاح نشد و با رفتار و عملکردش فضای جامعه را نا سالم کرد و مانع رشد بقیه شد،چه باید کرد؟برای اینکه رفتار و پوشش غیر عفیفانه این افراد به دیگر افراد جامعه آسیب نرساند، چه باید کرد؟

اگر صرفا کار فرهنگی برای اصلاح جامعه کافی بود، فلسفه وجود احکام اجرایی و مجازات ها چیست؟ یعنی شما می گویید درباره همه گناه ها یا مزاحمت های اجتماعی،تنها کار فرهنگی کافی است؟مثلا مزاحمان به نوامیس مردم و دیگر عاملان ناامنی اجتماعی را می توان صرفا با کار فرهنگی و نصیحت مدیریت کرد و هیچ قانون یا عامل بازدارنده دیگری برای آنها اعمال نکرد؟

در واقع، اصل بر اصلاح باور انسان هاست؛ با استفاده از روش های تبیینی و فرهنگی که کارکرد آن ، اصلاح و تقویت باور دینی افراد و ایجاد احساس علاقمندی به انجام معروف در آنهاست.اما در شرایطی که باور بعضی افراد اصلاح نمی شود و رفتار آنها به افراد دیگر جامعه آسیب می رساند، از روش های بازدارنده استفاده می شود که کارکرد آن، ایجاد نا امنی برای ارتکاب گناه و بالا بردن هزینه  اجتماعی انجام گناه در جامعه است که نهایتا به کاهش زمینه ارتکاب به گناه و تخلف در جامعه منجر می شود.